Als ik in mijn dagboek of vriendenboekjes van vroeger kijk, staat er altijd bij het kopje “wat wil jij later worden?” als antwoord twee korte woorden geschreven “moeder worden”. Ik speelde met poppen en speelde zoals veel kinderen deden vaak vader en moedertje. Ik stopte een kussen onder mijn buik en zei “Kijk mam ik heb een baby in de buik!” En dan deed ik als of de poppen mijn kinderen waren. Ik zag mijzelf van jongs af aan als moeder. Ik had toen al heel sterk het gevoel, later als ik groot ben wil ik graag kindjes en mama worden. Ik dacht er als kind al zo vaak aan, alsof ik het stiekem al aanvoelde dat ik anders geboren ben dan andere vrouwen. Op mijn 16e zijn ze na veel vreselijke onderzoeken er achter gekomen dat ik met het MRKH syndroom (Mayer -Rokitansky- Küster-Hauser syndroom ) ben geboren. Daar ging mijn grote droom en hierdoor mijn toekomstbeeld.
Het MRKH syndroom is een aangeboren aandoening die alleen vrouwen hebben. Vrouwen met deze aandoening hebben geen vaginale opening. Op deze plek zit vaak een kuiltje van 2 a 3 cm diep. Aan de buitenkant ziet het er allemaal heel normaal uit vandaar dat dit syndroom vaak op een latere leeftijd vast gesteld word. Ook hebben ze geen baarmoeder en zijn er afwijkingen aan de nieren, het skelet, het hart en het gehoor. Het komt voor bij ongeveer 1 op de 5000 vrouwen. De eierstokken ontwikkelen zich wel en ik heb ook iedere maand een eisprong.
Ik wist op mijn 12e al dat ik anders was dan andere vrouwen. Ik heb mijzelf onderzocht op de wc. Daar hing – omdat ik een oudere zus heb – een plaatje over het hoe je een tampon moet gebruiken. Als nieuwsgierig aagje ging ik dat bij mijzelf proberen. Maar het lukte maar niet! Ik heb het verder nooit aan iemand verteld, niet aan mijn ouders, niet aan mijn zus en al helemaal niet aan een dokter. Ik was ontzettend bang dat mensen mij raar zouden vinden.
Het niet durven vertellen en alleen rondlopen met dit geheim tot mijn 16e heeft voor veel ellende gezorgd. Veel woede, angst en onbegrip. Dagen dat ik alleen maar kon huilen, boos was en niemand die mij begreep. Ik voelde mij alleen op de wereld en dacht dat niemand behalve ik zo geboren was.
Hierdoor ben ik op jonge leeftijd depressief geworden en werd het zo erg dat ik zelfs niet meer naar school kon. Tot ik het niet langer vol kon houden en het van de daken geschreeuwd heb. Mam, pap ik moet jullie wat vertellen.. De volgende dag lag ik al in het ziekenhuis als 16 jarig meisje met een paar dokters die je van onderen eens goed gaan bekijken.
Op die leeftijd een heel dingetje..
Eindelijk het verlossende woord van mijn gynaecoloog.. je bent geboren met het MRKH syndroom. Je hebt maar 1 nier, geen volledig diepe vagina en je hebt geen baarmoeder. Ik wist al dat ik anders was. Maar het feit dat ik nooit mijn kindje zou gaan kunnen dragen in de toekomst, dat hakte er enorm in!
Ook kreeg ik een soort do-it-yourself kit mee ( pelottes , een soort plastic dildo’s ) om mijn vagina dieper te maken. Je rekt het letterlijk op en het is pijnlijk en absoluut niet plezierig. Maar goed .. als ik ooit geslachtsgemeenschap zou willen hebben dan moest dit wel. Als dat niet lukte zou ik een operatie kunnen ondergaan.
Ik dacht na het vertellen van “mijn geheim” dat mijn depressie ook wel wel over ging. Dat was helaas niet het geval. De depressie is chronisch geworden. Ik moest leren leven met het feit dat ik nooit zelf mijn kindje zou kunnen dragen. Accepteren dat ik niet minder vrouw ben dan anderen hierdoor.
Het rouwen van een stukje van mijzelf en een ervaring. Het rouwen om een kind die nog niet eens is geboren maar al wel in mijn hart zit. Het is een heel rouwproces voor mij geweest maar nu 10 jaar later.. kan ik met trots zeggen dat ik mijzelf en de situatie volledig accepteer.
Ja ik heb mijn mindere dagen bijvoorbeeld als ik mensen die dicht bij me staan zwanger zie worden. Ja dan moet ik soms even wat traantjes laten. Dan voel ik soms een beetje jaloezie maar gelukkig kan ik nu ook heel blij voor ze zijn!
Mijn man en ik hebben samen nog steeds een wens, een kinderwens. Omdat ik wel mijn eigen eierstokken heb, zouden wij graag hoogtechnologisch draagmoederschap willen overwegen. Wij zijn nu bezig met het invriezen van onze embryo’s. Wij hebben alleen nog niemand gevonden die voor ons draagmoeder zou willen zijn. En deze zoektocht gaat ontzettend lastig zijn.
Wij hopen zo dat door ons verhaal/ blog te delen er toch ooit een lieve vrouw op staat die draagmoeder wilt zijn voor ons kindje. De kans is klein maar wij geven niet op.
 |
| 1 van de vriendenboekjes. Geschreven toen ik 11 jaar oud was. |
