Hoe ervaart een man het eigenlijk als zijn partner geen of niet gemakkelijk kinderen kan krijgen? Hoe gaat een man hier eigenlijk mee om?

Omdat Vaderdag er weer bijna aankomt , 

lijkt het mij een mooi idee om mijn aanstaande man eens wat vragen te stellen.
Ik merk dat de mannen toch vaak vergeten worden en bij de dokters afspraken worden voornamelijk mij vragen gesteld.
Ook online gaat het vaak over de vrouwen.. mannen horen wij nauwelijks.
Waarom eigenlijk? Voor mannen is het toch niet minder lastig of pijnlijk?
'Ik denk zelf dat het is omdat vrouwen van jong af aan geleerd wordt dat ze wel emoties mogen laten zien en mannen horen over het algemeen een 'stoer' imago  te hebben. En dat terwijl ik het juist zo bijzonder mooi en super stoer vind als mannen wel hun emoties kunnen laten zien.'

Ps , de antwoorden van mijn vriend zijn precies geschreven zoals hij het zei.


Toen je voor het eerst hoorde dat ik zelf geen kinderen kon krijgen , schrok je hier van? Wou je misschien een stapje terug doen of weg rennen ? Hoe reageerde jij hier op ?

Ik was wel geschrokken eerlijk gezegd.

Maar ik heb niet iets gehad van ,oei nou moet ik hier wegwezen. 

Ik heb meteen opgezocht wat MRKH syndroom was. 

Ik vond het in eerste instantie wel interessant.. Maar ook sneu voor jou maar ik zelf zag het niet als een obstakel. Ik vond jou nog steeds heel leuk en was nog steeds geïnteresseerd. Het zat niet in de weg.

Hoe sta jij er in momenteel , en vind je het soms lastig 

Het is vooral lastig om te zien hoe andere mensen met een pak geld en veel media aandacht wel snel succesvol zijn in het vinden van een draagmoeder.

Frustrerend dat wij nergens terecht kunnen eigenlijk. Er is niet zoiets als een draagmoederbank waar je een draagmoeder "zo eventjes uit kan kiezen."
De zoektocht als je niemand kent is lastig. Aangezien je geen oproepen mag plaatsen.

De onzekerheid vind ik lastig, of het ooit gaat lukken om een kind te mogen krijgen. 

Maar vooral vind ik het erg de effecten op jou zelf te zien, emotioneel en vaak erg zwaar voor jou. En niets dat ik kan veranderen om je pijn te verzachten.

Hoe steun jij mij hier in?

Ik geef je de ruimte als je het nodig hebt.

En als we bijvoorbeeld naar een arts gaan wil ik er altijd bij zijn. 

Ik vraag soms ook als ik merk dat je verdrietig bent , of je er over wilt praten.

Ik probeer soms om de positieve energie te zijn juist als jij in de dip zit. 

Is het verdriet anders dan dat het voor een vrouw is ? Omdat mannen toch het stoere imago hebben vaak?

Sowieso al anders.

Dat er volgensmij meer druk op word gezet voor een vrouw als dat voor een man omdat vrouwen,  heel vroeger al verwacht werden om kinderen op de wereld te brengen. Het was eigenlijk de norm. En iets dat nog steeds vaak zo word verwacht. 

Ik heb gelukkig nog niet zo vaak de vraag gehad van 'wanneer ga jij aan kinderen beginnen?'.

Bij mij is het gevoel iets meer weggestopt. 

Maar vind je het wel fijn om hier over te kunnen praten ,en jou gevoel ook te kunnen uiten?

Ja ,aan de ene kant wel. 

Ik wil mijn ei hier over ook kwijt kunnen..

Maar ik ben ook bang om jou te kwetsen als ik er zo maar over begin.

Ik vind het soms fijn om er samen over te praten omdat wij dit toch samen aangaan. 

Want samen kunnen wij dit sowieso aan, met of zonder kind in onze toekomst. 

● een dikke vette dankjewel naar mijn vriend Frederik voor zijn openheid ♡.

En voor alle partners van vrouwen die niet of moeilijk kinderen kunnen krijgen.

Praat er over als jij daar behoefte aan hebt, want ook jullie doen er zeker toe!